Autumn Leaf

Heerlijk! Een dik uur feest der herkenning en vet lachen om de tot in het kolderieke doorgevoerde situaties, die je ook buiten het theater kunt meemaken in de wereld van restaurants. Theatergezelschap Golden Palace presenteert de voorstelling ‘Restaurant Amore’. We zitten schaamteloos eersterangs te gluren naar hoe een avond in een beter restaurant verloopt. Op het podium is speciaal voor deze voorstelling een tribune gebouwd waar een beperkt aantal gasten meekijkt hoe de kok zijn mise-en-place maakt. De geluiden uit de keuken en de veren die nadat het gekrijs is opgehouden rondvliegen, maken duidelijk dat hier met kakelverse producten wordt gewerkt.

Intieme sferen

Artistiek leider/regisseuse Ingrid Kuipers vertelt dat opzettelijk voor zalen met mogelijkheden voor een intieme setting is gekozen. “Je moet dicht op de voorstelling zitten, dan krijg je echt alle mimiek van de spelers mee.” Ze heeft gelijk: het begint al met de verzaligde blik van de eerste speelster, een dame in gedistingeerd zwart, die haar hand afsnuffelt als een truffelhondje dat zijn eerste truffel sinds dagen vindt, wanneer de kok er ter begroeting een gastheerlijke kus op drukt. Onder het orgastische slaken van Italiaanse keukenterminologie.

Eigen filmpje

Heerlijk ook de bescheiden proeverijtjes vooraf in de foyer. Dinsdag 6 januari 2015 staat voor aanvang van de voorstelling in de Stadsschouwburg Groningen een aantal marktkraampjes met bijvoorbeeld verleidelijke veganistische bonbons van Dhana. Er zijn camerabeelden met testimonials van de acteurs wat hun lekkerste gerecht ooit was. Ook is er gelegenheid zelf een filmpje in te spreken over de jouwe; natuurlijk maken wij hier graag gebruik van en praten over Groninger streekgerechten als eierbal, noagelholt en spekkendikken.

De eerste mannelijke gast die meteen bij aanvang van de voorstelling al zit te wachten tot de kok begint, danst wanneer het zover is van voorpret door het zestafelige restaurant. Dan maakt een dame in bont haar stijlvolle entree en nog later komt een heer die op zijn vriendin wacht.
Inderdaad werkt die korte afstand, de acteurs weten de personages zo goed te presenteren dat ze voor mij, in gedachten tijdens de voorstelling al, allemaal een naam hebben. In alfabetische volgorde leven Annet, Birgitte, Eddy, Gigi, Hans en Valérie voort in mijn herinnering aan deze voorstelling.

“Een moeilijke eter…”

De restaurantgasten vallen welhaast van de ene culinaire verrukking(?) in de volgende, ze verlustigen zich zichtbaar én hoorbaar. Borden worden afgelikt, ze knabbelen van pure extase aan elkaars bovenarmen, oorlelletjes en kuitbenen. Ook de theatergasten vermaken zich: de ooh’s en aah’s zijn niet van de lucht, afgewisseld met een soms bulderend gelach. De vriendin, ‘een draak van een mokkel’, hoor ik ergens fluisteren, wil als ze eindelijk komt opdagen, van alles niets en drijft haar geliefde in gênante situaties. Na de zoveelste gang waarbij de anderen wederom bijna in katzwijm vallen van gelukzaligheid en de kok in zijn hang naar perfectie zwaar ontevreden met zijn recentste creatie tijdelijk zijn uitgaveluik sluit, gaat ze mokkend verderop zitten. Daar opent ze haar tas en stalt op tafel een familiezak chips, een tube tomatenketchup, iets wat lijkt op chocolade sinassnippers en een pot augurken uit. Vervolgens werkt ze dit chaotisch naar binnen, en ook nog eens in een dusdanig hoog tempo, dat je als toeschouwer de eerste weken echt geen chipje meer aankijkt. Het gaat ook mis, te horen uit de kotsgeluiden die ze op de wc maakt. “Tja, … ze is een moeilijke eter…”, excuseert begripvolle vriend zich plaatsvervangend tegen publiek en andere gasten.

Mousse à la manque et pailettes de menthe poivrée

Uiteindelijk komt het ook met haar toch nog goed. Ze vindt de ware weg wanneer het dessert met behulp van het lichaam van een der andere gasten uiterst sensueel geserveerd wordt. Dan gaan we ook richting einde van de voorstelling. Ondertussen wordt dan, op het scherm aan de muur, zeer aanschouwelijk door röntgenapparatuur het proces getoond hoe voedsel via spijsverteringsstelsel door het lichaam verwerkt wordt en het lichaam uiteindelijk verlaat. Eerder stond op ditzelfde scherm ‘Le menu d’aujourd’hui’ afgebeeld, afgewisseld met beelden van op een transportband hippende schattige donskuikentjes en doeken van oude meesters met eterij. Afgewisseld met nog andere korte beelden die u zelf maar moet gaan zien en die, links- of rechtsom, zeer zeker ook indruk maken.

Nazit met verrassing

Het weerhoudt mij niet van nog even tijdens de nazit een hapje met tonijnsalade van de vegetarische slager met smaak te verorberen. Evenals een krokante Hollandia mini-matze met Stip in ’t gat. Dat is namelijk de oplossing van de prijsvraag van YFM, de jongerenorganisatie slowfood aan het begin van de avond. Er was een mini-hapje waarvan je de ingrediënten mocht raden. Ik deed mee en noemde het Luie wijvenkost, een andere naam voor deze noordelijke streekspecialiteit. Het werd door een onafhankelijke jury goedgekeurd, mede omdat ik van alle deelnemers de meeste ingrediënten juist had getraceerd. De prijs was een ¾ liter weckpot met nog nader te vullen inhoud bij de binnenkort hier in Groningen te openen vestiging van verpakkingsloze winkel Opgeweckt Noord.

Niets moet maar missen mag niet

Niet onbelangrijk vind ik mijn zeer welgemeende complimenten voor de spelers te noemen, voor de regie, de techniek en alles wat er verder nogal bij komt kijken om een avond als deze neer te zetten. Ik heb in tijden niet zo gelachen en volgens mij geldt dit ook voor de andere aanwezigen. Een avond met, voor de oplettende gast, zeker oog voor de kritische kantjes van de kwestie van waar ons voedsel, in ons vluchtige bestaan, vandaan komt. Maar, goddank, nu eens een keer niet belerend, geen opgeheven vingertje. Dit is theater voor mensen die heus wel weten dat er meer manieren zijn van eten. Tot 23 maart elders in den lande, een dikke aanrader, zeker voor lezers van deze blog! Voor mij in elk geval een avond die me lang bij zal blijven.